2h16min
Σκηνοθεσία: Noah Baumbach
Σενάριο: Noah Baumbach
Πρωταγωνιστούν: Adam Driver, Scarlett Johansson, Laura Dern, Ray Liotta, Julie Hagerty, Alan Alda, Azhy Robertson
Ο Charlie και η Nicole γράφουν σε χαρτί τι αγαπούν ο ένας στον άλλο. Μικρές, καθημερινές, γοητευτικές λεπτομέρειες ενός έρωτα που τους έφερε στο μαζί και έναν γιο τα τελευταία δέκα χρόνια. Μόνο που το κάνουν ως άσκηση για το πρώτο βήμα που θα τους οδηγήσει στο φιλικό διαζύγιο που έχουν αποφασίσει στο γραφείο ενός συμβούλου γάμου.
Αυτή δεν είναι μια ταινία πρόταση αντί για βόλτα, μετά το εστιατόριο ή για να κρατιόμαστε χεράκι, ούτε για να αγριοκοιτιόμαστε με νόημα, να σκάμε κλαυσίγελο ή να το ρίξουμε στην (ψυχ)ανάλυση και τις συγκρίσεις, δεν είναι καν μια ταινία για ζευγάρια. Είναι ταινία που προορίζεται να παρακολουθήσει ο καθένας μόνος του. Όχι, γιατί μιλά για το χρονικό ενός χωρισμού, θεματική που έχει ξεσκιστεί με άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο δυσάρεστους τρόπoυς στο σινεμά, καμία σχέση. Μα, γιατί είναι μια ταινία φτιαγμένη να πονέσει με πόνο αληθινό, βαθύ, βέβαιο και απολύτως προσωπικό. Είναι το «εμείς οι δυο πώς γίναμε δυο» της εποχής μας: με τον άντρα να πέφτει τελειωτικά στα γόνατα της αποδομημένης εικόνας του, τη γυναίκα να αντέχει να κερδίζει την ευκαιρία στην αυτοπραγμάτωση, την ιστορία τους να γίνεται η ατσάλινη κορνίζα αυτού που πήρε χρόνια και χρόνια για να μπει σε λέξεις και μόλις ένα λεπτό για να καταγραφεί, οριστικά ωστόσο, στα πρακτικά των σχέσεων διά στόματος σιδηράς κυρίας Laura Dern, την επιτηδευμένη πάλη κουλτούρας και εμπορικότητας (μέχρι και το New York vs Los Angeles επιστρατεύεται), την πλήρη εμπορευματοποίηση των σχέσεων ελέω δικηγόρων και το παιδί να μην είναι το θύμα για μια φορά, μα το μόνο άτομο που σώζει τους δύο πρώην συζύγους από την πλήρη έκπτωση.
Ξεκινά γλυκά, αστεία κι έξυπνα και μόλις πάει να βαρύνει να μια γεφυρούλα να ανεβούμε πάνω από τον ποταμό του δράματος που φουσκώνει, με κάτι γλυκό, κάτι αστείο, κάτι έξυπνο. Και ξανά το ίδιο μοτίβο, μέχρι που οι διαφυγές απομακρύνονται σιγά-σιγά και το δράμα έρχεται και μπουκάρει από παντού παρασύροντας και γέφυρες και φράγματα και ανθρώπους. Ανθρώπους και τον τρόπο που σχετίζονται, το μόνιμο θέμα του Baumbach που διατηρεί μακρά λίστα με κινηματογραφικά δάνεια αλλά στέκεται πλησιέστερα του Woody Allen, στο πιο φλύαρο, λιγότερο σνομπ και ακόμη λιγότερο πνευματώδες του. Αλλά παραμένει υπερέχων σε ανθρωπισμό, κρατώντας την κατανόηση και την ευαισθησία του ακέραιη και πανταχού παρούσα σε κάθε πλάνο της ιστορίας που βλέπουμε και πολλές φορές υποθέτουμε. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα εκείνης της πρώτης, τυχαίας ανταλλαγής βλέμματος μέσα στον χωροχρόνο μέχρι τον οργασμό της συρραφής patchwork της κοινής ζωής, και από τα μύχια της ανάγκης επιβίωσης του εγώ μέχρι την αμετάκλητη απώλεια του έρωτα (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά), ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης περπατάει διακριτικά δίπλα στη Nicole και τον Charlie, αγγίζοντας απαλά στην πλάτη τους υπέροχους πρωταγωνιστές του με τα δικά του βιώματα ως χωρισμένος με παιδί και ως παιδί χωρισμένων γονιών.
Και τους περνάει έτσι ακριβώς μέσα στην ολική καταστροφή και το καλά υπολογισμένο, αφοπλιστικό τέλος. Ακουμπώντας τις τραυματισμένες ψυχές τους απ΄ έξω από το καταφύγιο που τους έφτιαχνε με ό,τι υλικό εκείνοι πριν με μανία έκαιγαν και πετούσαν. Να συρθούν εκεί μέσα μόνοι, να φροντίσουν τις πληγές μόνοι, να σταθούν στα πόδια μόνοι και να ομολογήσουν στον εαυτό τους πως τώρα ξέρουν που πηγαίνει η Αγάπη όταν χαθεί.
Cinefo 