2h12min
Σκηνοθεσία: Bong Joon Ho
Σενάριο: Bong Joon Ho, Jin Won Han
Πρωταγωνιστούν: Kang-ho Song, Yeo-jeong Jo, So-dam Park, Woo-sik Choi, Ji-so Jung, Jeong-eun Lee
Πατέρας, μητέρα, γιος και κόρη, αρτιμελείς, ικανοί και άνεργοι, ψάχνουν τρόπο να κερδίσουν το καθημερινό φαγητό και να ξεφύγουν από το υπόγειο που έχουν για σπίτι τους. Ο τρόπος εμφανίζεται όταν ο φίλος του γιου φεύγει για σπουδές στο εξωτερικό και τον αφήνει στο πόδι του ως καθηγητή αγγλικών σε μια άλλη οικογένεια με επίσης πατέρα, μητέρα, γιο και κόρη, με τη διαφορά πως αυτή έχει μια hi-tech καθημερινότητα σε μια hi-tech έπαυλη.
Ναι, χρειάζεται μια μαύρη κωμωδία, μια φάρσα, μια αλληγορία, ένα θρίλερ και ένα δράμα για να μιλήσει κάποιος για την ταξική πάλη του 21ου αιώνα. Και αυτός ο κάποιος που έχει τον πλήρη έλεγχο του πότε να τραβήξει και πότε να χαλαρώσει το σχοινί του χαμόγελου εναλλάξ με του θωρακικού σφιξίματος την ίδια στιγμή που κρατά τα σχοινιά του αόρατα, είναι Νοτιοκορεάτης, λέγεται Bong Joon Ho και έχει φτιάξει την ταινία της χρονιάς. Πατάει σε μια συνθήκη αντιδιαστολής (και) γιατί από κάπου πρέπει να αρχίσει: οι φτωχοί στερούνται των τυπικών προσόντων και των ευκαιριών, γιατί κατά τα άλλα η επιβίωση τους έχει δώσει αγωνιστικότητα, ανθεκτικότητα, οξυδέρκεια και ένα καλά γυαλισμένο μάτι. Οι πλούσιοι, ως απομονωμένοι πίσω από υλικά αγαθά, πνευματικά αγύμναστοι, τρέφουν από αδιαφορία μέχρι αποστροφή για την πραγματικότητα της πλειοψηφίας των ανθρώπων που τους περιβάλλει – εκτός και αν είναι Μade in USA, εκεί επευφημίες – σοβαρεύουν όταν πρέπει να υπενθυμίσουν τα «δεν είμαστε όλοι ίσα και όμοια» όρια, και μετά ήσυχα επιστρέφουν στην ευγένειά τους.
Και εδώ όμως υπάρχει εξήγηση, τη δίνει η μάνα, τη βραδιά εκείνη που η φαμίλια της τρώει και πίνει από τα ξένα και νιώθει το πανάκριβο ξένο σπίτι σαν από πάντα δικό της. Και αυτή η εξήγηση βρίθει ειλικρινούς πίκρας στη διατύπωσή της, ότι η κυρία της έπαυλης δεν είναι ευγενική αν και πλούσια, αλλά ευγενική επειδή είναι πλούσια. Και πάνω που μια ενοχή για την τύχη των ισόμοιρων που οι τέσσερίς τους άφησαν χωρίς δουλειά και λεφτά για να μπουν οι ίδιοι στις υποτακτικές θέσεις τους συνοπτικά καταπνίγεται, πέφτει η αστραπή, ακριβώς στο τέλος της πρώτης ώρας. Αστράφτει, λοιπόν, με την ταυτόχρονη ανατροπή στην ιστορία και φέρνει τέτοια καταδεικτική ταραχή που οι άνθρωποι γίνονται παράσιτα μπρος τα μάτια σου και τρέχουν όμοια με τις κατσαρίδες να σωθούν, ποτέ προς τα πάνω, μόνο προς τα κάτω.
Στην αρχή του έργου, ο πατέρας καθώς τρώει το τοστ στο τραπέζι του καταριέται το βρωμιάρικο έντομο που είχε πλησιάσει στα ψίχουλα και κάνει μια έτσι με το δάχτυλο και το εξοβελίζει στην άβυσσο του υγρού δωματίου. Προς το τέλος, η σκιά ενός τέτοιου δαχτύλου πέφτει μια ανάσα πάνω από κάθε ύπαρξη που αναζητά όση τροφή απομένει, σε πάσα ετοιμότητα να καταποντίσει στην κατ’ αντιστοιχία άβυσσο, όλα θέμα θέσης και οπτικής. Και ο σκηνοθέτης δεν σταματά να δείχνει: η ντιζαϊνάτη τραπεζαρία που αγοράστηκε από και για την 4μελή οικογένεια Park έχει συνολικά 10 θέσεις.
Αλλά.
– Η φτώχεια μυρίζει;
– Mυρίζει.
Και κανείς δεν θέλει να φάει μαζί της.
Cinefo 