2h27min
Σκηνοθεσία: Ari Aster
Σενάριο: Ari Aster
Πρωταγωνιστούν: Florence Pugh, Jack Reynor, Vilhem Bromgren, William Jackson Harper
Ένα ταξίδι για τον εορτασμό του θερινού ηλιοστασίου στην επαρχία της Σουηδίας από μια αρχαία αίρεση πέφτει στο φοιτητικό τραπέζι ως ο μοναδικός τόπος/τρόπος να διασκεδάσουν και να μελετήσουν το μεταπτυχιακό τους στην ανθρωπολογία, οι Αμερικανοί κολλητοί και η ψυχολόγος κοπέλα του ενός, λίγο πριν τη σχολάσει μετά τον πρόσφατο τραγικό χαμό των δικών της.
Με το μετατραυματικό σοκ της κινηματογραφικής δερματοστιξίας του «Hereditary» (2018) ακόμη φερόμενο ως new age παράσημο παρά τις υπερβολές του, ο πανούργος Aster μας οδηγεί στο δεύτερο υπερφυσικό όραμά του. Ξανά ρυθμικά και εικαστικά περίτεχνα, με μια εισαγωγή τρόμου που δεν αφήνει τίποτα που δεν θα μπορούσε να καταφέρει τη μέγιστη ενόχληση. Και συνεχίζει από εκεί που το είχε αφήσει πέρυσι με την αλληγορία του «με οικογένεια» αρπάζοντας τις κλιματσίδες του λοξού παραμυθιού του για να μας μιλήσει για το «χωρίς οικογένεια». Βασικά, βάζοντας την ηρωίδα του Dani (Florence Pugh, ήρθε για να δημιουργήσει) να μας το ουρλιάξει μέχρι ασφυξίας – δικής μας.
Εκεί πάνω – κάτω τελειώνουν και τα δύσκολα, σε αντιδιαστολή με τη Διαδοχή όπου εκεί ακριβώς κι αν άρχιζαν. Μετά είναι εικόνες αποστροφής κάτω από το λαμπερό ήλιο του σουηδικού καλοκαιριού με τα λουλούδια και τους αγρούς του και το έργο εργάζεται (παραπάνω) φανερά και (άκρως) αργά, να ταράξει, να παραξενέψει και να πάρει την (γρήγορα) προβλεπόμενη θέση: Το παγανιστικό κοινόβιο στάζει αίμα, αλλά εισπνέει και εκπνέει με αλλοκεντρικούς όρους τη φύση γύρω και εντός του, αγκαλιάζει, προστατεύει και συμπάσχει ισότιμα και συλλογικά, τιμά το σεξ και προτείνει απέναντι στον τρόμο του θανάτου ένα γλυκό χαμόγελο ταπεινοφροσύνης και συμπαντικής συνέχειας. Τώρα ας σκεφτούμε και τα ανταγωνιστικά, ιδιοτελή αμερικανάκια, μαζί και όλη τη σύγχρονη Δύση μας.
Το ταξίδι της Dani τελειώνει με φωτιά και με χαμόγελο, για τη μοναξιά που είχε και δεν έχει πια. Για το νόημα ζωής που δεν είχε και έχει πια. Ένα χαμόγελο και για εμάς και το απ’ αλλού φερμένο ταλέντο του Ari Aster, που ελπίζουμε στην τρίτη ταινία του, να μάθει να χωράει από την αρχή μέχρι το τέλος την ουσία της λέξης μέτρο.
Cinefo 