2h21min
Σκηνοθεσία: Damien Chazelle
Σενάριο: Josh Singer, James R. Hansen (βιβλίο)
Παίζουν: Ryan Gosling, Claire Foy, Kyle Chandler, Jason Clarke
Ο Neil Armstrong πάει στο φεγγάρι. Τελεία. Τελεία; Όχι, δα.
Η τελεία θα ήταν παγιωμένη κατάσταση μόνο αν δεν είχε αναλάβει ο Chazelle. Ο Neil-Superman θα διένυε το Γη-Σελήνη πετώντας κοκκινόασπρες κορδέλες και αστεράκια σε μπλε φόντο μέσα σε έναν πύραυλο βαριάς κατασκευής success story. Ξανά ιδωμένο, ξανά αφημένο.
Ο Chazelle όμως, είναι από αλλού, ερεθίζεται από αυτό που χωράει μέσα στο βομβύκιο του σημερινού ανθρώπου την ίδια στιγμή που του τοποθετεί το Α κεφαλαίο. Τι είναι αυτό που τον τρώει και το τρώει και τον μετουσιώνει στο συμπαγές νόημά του. Ο Chazelle μιλάει για και με τον βαθύτερο Εαυτό, αυτόν τον τερατώδη και αιθέριο τύπο από τον οποίο χωρίς ενοχές, χωρίς φλύαρες εξηγήσεις, χωρίς πατρίδες, θρησκείες, πολιτική και ό,τι άλλο περιττεύει στη φιλμογραφία του, δεν το σκάει κανείς. Όχι επειδή δεν δύναται, αλλά βασικά επειδή δεν γουστάρει. Αντίθετα συγκεντρώνει όλη του τη φόρα για να βουτήξει πιο εντός του, γιατί πολύ απλά τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.
Και εδώ έχει να κάνει με τον Εαυτό του πιο εσωτερικού τύπου που μπορείς κινηματογραφικά να σκεφτείς. Λιγομίλητος, μονόχνωτος, παρατηρητής των τεκταινόμενων την ίδια στιγμή που εργάζεται σε ακατανόητη, σκληρή σιωπή για την εκπλήρωση αυτού που διάλεξε να είναι ο στόχος ζωής του. Ή ο στόχος θανάτου του. Και πίσω από την παλαβή για τα συνήθη ανθρώπινα μέτρα προσπάθεια, οι θυσίες και οι ρεαλιστικές λεπτομέρειές τους στη δουλειά και, πιότερο αφαιρετικά ωστόσο εύγλωττα, στο σπίτι – είπαμε τίποτα το γυαλιστερό εδώ. Εκρήξεις, πτώσεις, vertigo, ολοζώντανα τα πάντα, ποιος να σου το ΄λεγε, πως θα βρισκόσουν μαζί με τον Armstrong στην ίδια καμπίνα να δέχεσαι όλα τα G του κόσμου.
Με πρώτο και καλύτερο το G της απώλειας. Στα βλέμματα και τη μουσική. Και άφθαστα και αξέχαστα, στο 8λεπτο που ακολουθεί το άνοιγμα της πόρτας της κάψουλας. Στον γλυκόπικρο τρόμο της κενότητας, κάνεις το βήμα με τα παπούτσια του Πρώτου Ανθρώπου. Αφού δεν έφταναν τα γήινα βάθη του ωκεανού και τα γήινα ύψη της οροσειράς να εναποθέσεις τη θλίψη σου, έβαλες στο μάτι το πιο ανέφικτο από τα ανέφικτα, εκείνη τη μια και μοναδική κουκκίδα της απόλυτης μοναξιάς του συμπαντικού χάρτη σου, μαζί με τον Εαυτό, γίνεσαι το λυτρωτικό ένα και εκπληρώνεις το εσωτερικό σου τάμα στο (απονε)νοημένο της ύπαρξής σου.
Και αμέσως μετά, πίσω στα καθημερινά μας, ένας άντρας και μια γυναίκα και στη μέση ένα τζάμι. Το τζάμι διαπερνάται. Για πάντα ή μόνο για το τώρα τους, ποιος να μαντέψει, αλλά να, διαπερνάται. Από βλέμματα και μουσική.
Όλα Ανθρώπινα.
Cinefo 