2h5min
Σκηνοθεσία: Thomas Stuber
Σενάριο: Clemens Meyer
Πρωταγωνιστούν: Sandra Hüller, Franz Rogowski, Peter Kurth
Ο Christian καλύπτει το γεμάτο tattoos σώμα του με τη μπλε φόρμα εργασίας, την κακοτράχαλη προσωπική του διαδρομή με την ολιγολογία του και αποφασίζει καριέρα στο σούπερ μάρκετ χονδρικής σε μια περιοχή στα πρώην ανατολικά της Γερμανίας.
Υπάρχει μια σιγουριά στα super markets, μια αίσθηση μόνιμου καταφύγιου. Εδώ το στομάχι συνδεδεμένο με το αγχωμένο πνεύμα θα βρει ό,τι ζητήσει, με την απαίτηση του εδώ και τώρα. Εντός ή εκτός εποχής τα λαχανικά θα είναι στη θέση τους, το αλκοόλ στοιβαγμένο και γυαλιστερό, η ποικιλία στα ζαχαρώδη πέρα από κάθε φαντασία, οι κονσέρβες και τα κατεψυγμένα απ’ όλα τα μέρη της γης, τα γαλακτοκομικά γεμάτα βιταμίνες, πλαστικές μεν, αλλά βιταμίνες γράφουν στις πολύχρωμες ετικέτες τους δε. Θα φας, θα πιεις, ακόμη και από αυτά που δεν είχες ποτέ γνωρίσει για να ποθήσεις, όλα σε αφθονία. Γι’ αυτό και το χαμόγελο συμπάθειας προς όλους αυτούς τους υπαλλήλους του μόχθου που έχουν κάνει σπίτι τους διαδρόμους κουβαλώντας και τακτοποιώντας τα αγαθά της καθημερινής ευτυχίας μας, βγαίνει αβίαστα.
Ο Stuber όμως, δεν αφήνεται στο σκηνικό προβάδισμα, πάει παρακάτω παρουσιάζοντας τον Christian, την Marion και τον Bruno στα αντίστοιχα κεφάλαια της ταινίας του, ως οικογένεια μεταξύ τους, αλλά και δική μας. Είναι μονότονα ελλειπτικό το στιλ, με τρυφερότητα, μισόλογα και ένα τόνο βλέμματα. Σε κάποιες (πολλές) περιπτώσεις έχει ανάγκη τη δική μας διακριτική παρέμβαση, να ενώσουμε τις τελίτσες της ζωής του καθενός και το κάνουμε με ρεαλιστικό ενδιαφέρον, όπως ακριβώς όλο αυτό το μοναχικό ανθρώπινο δυναμικό που ετεροπροσδιορίζεται από τα προϊόντα και τα μηχανήματα της δουλειάς, μα και ταυτόχρονα βρίσκει τον τρόπο να δημιουργήσει συγκινήσεις, μικρές χαρές, ανθρώπινους δεσμούς στοργής. Πάντα μέσα στους αχανείς, απρόσωπους, ανήλιαστους διαδρόμους της ανιαρής δουλειάς. Γιατί εκτός αυτής, η ερημιά και το κενό της ακόμη πιο ασφυκτικά παρόντα.
Θέλουμε να δούμε παρακάτω.
Τον «πατέρα» Bruno να μαθαίνει τα μυστικά της παλέτας στον γιο «Christian» και τη «νύφη» Marion να ανταποδίδει στον Christian το τρυφερό βλέμμα ανάμεσα από τα ράφια, είναι οι άνθρωποί μας και εμείς οι δικοί τους: στον μηχανισμό της καταναλωτικής υπερχείλισης υπάρχει κατ’ αναλογία πάλη χωρίς νικητή για το ελάχιστο, και (θεωρητικά) ναι «παλιά ήταν πιο καλά» – οι δρόμοι, θυμάται ο Bruno, ήταν ανοιχτοί στον ορίζοντα να τους ταξιδέψεις, τώρα τα φορτηγά που οδηγούσε αντικαταστάθηκαν από ανυψωτήρες. Το παρόν πριμοδοτεί μόνο μια ψευδαίσθηση μελλοντικής ελπίδας και μακαριότητας, όσο δηλαδή η αφίσα με τους φοίνικες πιάνει όλο τον τοίχο πάνω από τον αυτόματο πωλητή του καφέ στο διάλειμμα και το κλαρκ, όταν ανέβει πολύ ψηλά, γεμίζει το κατάστημα με τους ήχους του ωκεανού.
Θέλαμε οπωσδήποτε να δούμε παρακάτω, έστω σε ταινία, αυτούς τους μικρούς ήρωες της μικρής ζωής να λιάζονται σε τροπικές διακοπές. Κι εμείς παραδίπλα να βουτάμε πόδια στην καυτή άμμο.
Cinefo 