1h48
Σκηνοθεσία: Sebastián Lelio
Σενάριο: Sebastián Lelio, Alice Birch, Emma Donoghue (book)
Πρωταγωνιστούν: Florence Pugh, Tom Burke, Kíla Lord Cassidy
Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα συναντά τον ιρλανδικό λαό γονατισμένο από τον λιμό της πατάτας ανάμεσα στα συντρίμμια απόλυτου φόβου και ασυγχώρητης έχθρας προς τους Άγγλους υπαίτιους. Κι έτσι γονατισμένος, ετοιμάζεται να δεχθεί και το θαύμα όπως παρουσιάζεται στο πρόσωπο της 11χρονης Anna, που η τελευταία μπουκιά φαγητού που έβαλε στο στόμα της ήταν η Αγία Κοινωνία πριν από 4 μήνες, παρόλο που εκείνη δείχνει πιο καλά από ποτέ. Και τότε, για να παρατηρήσει και να καταγράψει το φαινόμενο, μια Αγγλίδα νοσοκόμα καταφθάνει, η Lib, που δεν παραλείπει ποτέ να τρώει όλο το φαγητό της.
Από αυτό το απλοϊκό δίπολο της σίτισης, που μετουσιώνεται σε πείνα του να λάβεις ελπίδα και πείνα του να δώσεις ελπίδα, ξεκινά και σταθερά μεγεθύνεται όλη η συζήτηση που τοποθετεί το versus μεταξύ θρησκείας και επιστήμης. Ο τρόπος του πολύ αγαπητού Sebastián Lelio (Gloria, A fantastic woman, Disobedience) ο γνωστός: σαφέστατος, σύμφορος, θεματικά τολμηρός, βρίσκεται και πάλι στην ομορφιά της οικειότητας. Εδώ κάνει και μια εξυπνάδα κατά πολλούς, για την οποία χάνει πόντους – όταν εξ’ αρχής εγκαθιστά στην ταινία την πεποίθηση πως είμαστε τίποτα χωρίς ιστορίες, έτσι καλούμαστε να πιστέψουμε σε αυτήν εδώ. Γιατί να ενοχλεί όμως μια τέτοια παραίνεση;
Όλοι με ιστορίες ασχολούμαστε. Εντός μας και εκτός μας, μια ιστορία φυτεύουμε, λέμε και αυτή είμαστε. Η νοσοκόμα έχει τη δική της ιστορία, γνωρίζει τι σημαίνει θάνατος. Ο δημοσιογράφος ερευνά και γράφει τη δική του για την εφημερίδα. Η Anna ομολογεί τη δική της τρομερή. Η επιτροπή που έχει αναλάβει να διαλευκάνει την υπόθεση αποτελείται από τις επί μέρους των μελών της, αλλά έχει και τη συλλογική της, αυτή της ανδρικής εξουσίας που αποφασίζει και διατάζει. Ένας ολόκληρος λαός χαράζει τη δική του και αν δεν βρίσκεται στη δίκαιη πλευρά των γεγονότων, υπομένει συμφορές και απώλειες, που γίνονται ιστορία για τους επόμενους να τη μαθαίνουν. Ναι, με ιστορίες ασχολούμαστε, αλλά οι ιστορίες έχουν αυτή την ιδιότητα, γίνονται η πραγματικότητα όλων μας.
Η ταινία αν είχε παρουσιαστεί κάποια χρόνια πίσω, όχι πολλά, θα τύχαινε μετωπικής σύγκρουσης με τη βλασφημία και την αυθάδεια με αμφίρροπα κοινωνικά αποτελέσματα. Τώρα όμως έρχονται τα πράγματα έτσι ή τα φέρνουμε έτσι, και πλαισιώνει αυτό που ζούμε, τον σκεπτικισμό σε όλες τις πρακτικές και τα πιστεύω της ανθρωπότητας όπως την ξέρουμε μέχρι εδώ. Μιλά ξεκάθαρα για τη δύναμη της αγάπης της γυναίκας, τον σεβασμό, το νοιάξιμο και τη φροντίδα που αυτή φέρει, πέρα από τα συνήθη οικογενειακά σχήματα, σε ανοιχτή αντίστιξη με τις αδυναμίες, τις ενοχές και τα βάρη των ανδρών, που παραδοσιακά λειτουργούν τιμωρητικά και βασανιστικά προς τις γυναίκες. Και ζητά να πάρεις θέση, να πιστέψεις λοιπόν, αφού όμως πρώτα αναρωτηθείς αν αυτό στο οποίο διαλέγεις να πιστέψεις απελευθερώνει ή βάζει σε κλουβί, όπως το χάρτινο παιχνίδι στα χέρια της Anna. Φτιάχνει έναν καλύτερο κόσμο για όλους, έχει μέσα του αγάπη; Κι αν αυτές οι ερωτήσεις κάπως μπερδεύουν, υπάρχει και μία άλλη: Εάν ξαναφτιαχνόταν ο κόσμος σε ποια ιστορία θα άξιζε να πιστέψει;
Cinefo 