115min
Σκηνοθεσία: David O. Russell
Σενάριο: Scott Silver, Paul Tamasy, Eric Johnson, Keith Dorrington
Πρωταγωνιστούν: Mark Wahlberg, Christian Bale, Melissa Leo, Amy Adams
Η εργατική περιοχή Lowell στη Μασαχουσέτη είναι γνωστή για «το καμάρι» της, τον Dickie Eklund (Christian Bale), τον πυγμάχο που κατάφερε φευγαλέα να αγγίξει το όνειρο, αλλά ποτέ την κορυφή. Εκείνος τώρα πια, περιφέρεται μαστουρωμένος και προπονεί το μικρότερο, ετεροθαλή αδελφό του, Micky Ward (Mark Wahlberg), ενώ η αλκοολική μητέρα τους Alice Ward (Melissa Leo) έχει αυτοχρηστεί manager κανονίζοντας σκληρούς αγώνες με μοναδικό σκοπό το χρήμα. Όταν στη ζωή του Micky μπαίνει η barwoman Charlene, εκείνος συνειδητοποιεί πως ήρθε η ώρα να απαλλαχθεί από τις οικογενειακές δεσμεύσεις και να προχωρήσει κάνοντας τα δικά του βήματα.
H πλατφόρμα στο repeat: νεαρός boxer της φτωχολογιάς, αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρό του, που περιέχει χρήμα, δόξα και βεβαίως αυτοσεβασμό, τρώει δυο-τρία ξεγυρισμένα uppercut, αλλά δεν το βάζει κάτω, ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και στέφεται παγκόσμιος πρωταθλητής (τίποτα λιγότερο). Χωρίς αμφιβολία η πυγμαχία είναι ο sportive τρόπος που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εκπλήρωση του American dream από την χρυσή εποχή του Balboa. Παρόλα αυτά εδώ υπάρχει διαφοροποίηση, κάτι που δικαιολογεί την επιμονή του – εκτός από πρωταγωνιστή – παραγωγού Wahlberg, να γυρίσει την ταινία παρά τις αναποδιές που συνάντησε, με πρώτη και καλύτερη την παραίτηση του Aronofski. Το βάρος του φιλμ δεν βρίσκεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, στα ιδρωμένα κορμιά με τα πρησμένα μάτια, αλλά εκεί έξω. Στην πρώην βιομηχανική περιοχή, που σέρνεται τώρα εξαθλιωμένη από τους υψηλούς δείκτες ανεργίας. Ναρκωτικά και box τρέφουν τα παρατημένα στους δρόμους της ύφεσης νιάτα. Μια κοινωνία με ελπίδες στο μηδέν, με τα ένστικτα της επιβίωσης στην επιφάνεια και στο κέντρο το κενό, που καλύπτεται από τα σκουπίδια της τηλεόρασης μαζί με ένα μπουκάλι μπύρα.
Το «The fighter» περνάει άνετα για reality. Εξιστορεί την πραγματική πορεία του Micky Ward ξεκινώντας από τα μέσα του ΄90, έχει ματαιώσεις, έχει κόντρες, έχει υπερβολές, μια προβληματική οικογένεια σε πρώτο πλάνο με μια μάνα-έμβλημα του kitch με το ένα χέρι το τσιγάρο στο άλλο χέρι το whiskey, που ακολουθείται από μια πανομοιότυπη κουστωδία από θυγατέρες και μια λιτή σκηνοθεσία, τηλεοπτικής αισθητικής πολλές στιγμές. Ο David Ο. Russell όμως, ταυτόχρονα κινείται γρήγορα, πιάνει τις λεπτομέρειες, ξεμπροστιάζει την φτήνια, προσθέτει χιούμορ και χωρίς να έχει σκοπό να εντυπωσιάσει, παίρνει από την ουσία του φιλμ δηλ. τους χαρακτήρες του, όλη την αλήθεια τους. Η Adams εντυπωσιάζει τολμώντας κάτι λιγότερο ροζ, η Leo είναι δυνατή και για τον Wahlberg οι μόνιμα χαμηλοί τόνοι του, για πρώτη φορά λειτουργούν σωστά. Ο Bale είναι φανταστικός και, αν τίποτε από τα παραπάνω δεν συγκινεί, αποτελεί από μόνος του λόγο θέασης της ταινίας. Πέρα από το γεγονός πως του πήρε 6 μήνες για να γίνει η σκιά του εαυτού του, πατάει με τέτοια πρωτοφανή ακρίβεια στα κουμπιά του εθισμένου, που δικαίως θα έχει εντάξει από τώρα στο personal training ασκήσεις βάρους με το Όσκαρ.
Cinefo 